تأخر فرهنگی نمایش‌های انقلابی در جشنواره دهه فجر

مهدی فتحی گفت: با توجه به تأکید مقام معظم رهبری بر تأثیرگذاری تئاتر در حوزه مفاهیم انقلابی فکر می‌ کنم که در این راستا کار خاصی انجام نشده است و می توان گفت وا پس ماندگی نمایشنامه نویسی در این نوع تئاتر واقعیتی است که مورد قبول همگان بوده است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛  "مهدی فتحی" و "مریم رضازاده" زوج هنری ای هستند که همه ساله در ایام و مناسبت ها در سطح شهر نمایش های خیابانی اجرا می کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این زوج هنری، اهل نظرآباد هستند و امسال نیز به مناسبت دهه فجر سه نمایش انقلابی را در دهه فجر در فضای باز فرهنگسرای نظرآباد روی صحنه می برند.

"مهدی فتحی" در گفتگو با خبرنگار "تیتریک" گفت: نمایش "زیر خط" نمایش اولی است که اجرا می شود. این نمایش در مورد آسیب های اجتماعی است و این مهم را بیان می کند که چگونه ضعف ایمان و فقر باعث می شود یک شخص از خانواده معمولی جامعه راه را به اشتباه رفته و کارش به سرقت، زورگیری و عاقبت مجازات و اعدام کشیده شود.

این هنرمند استانی ادامه داد: امروز بحث پیرامون اینگونه سوژه ها یعنی بیان حقایق جامعه و ضعف اعتقادی و سستی در ایمان کم شده است.

وی افزود: این نمایش، تلنگری جدی به جوانان و نوجوانانی دارد که در چنین موقعیت هایی عنان اخلاقی را از دست می دهند و گام در راهی بیهوده می گذارند.

فتحی با بیان اینکه نمایش بعدی "برای همیشه" نام دارد، تصریح کرد: این نمایشی تک نفره است که حکایت از انتظار مادرانی دارد که سالها چشم به راه بازگشت عزیزان خود از جبهه هستند.

وی با اشاره به اینکه نمایش سوم "ما کاری نکرده ایم" نام دارد، ادامه داد: این نمایش با موضوع مردانی است که سالها با ظلم و استبداد مبارزه کرده اند و هیچ ادعایی ندارند.

این هنرمند استانی گفت: این مردان در دوران ستم شاهی مبارزه کردند و مورد شکنجه قرار گرفتند، اما هیچ ادعایی نداشتند و حتی ایدئولوژی آنها نسبت به مبارزه برای اسلام و خدا تغییری نکرد و همیشه خود را مدیون انقلاب می دانند و همیشه این جمله را تکرار می کنند: "ما کاری نکرده ایم."

فتحی افزود: مقام معظم رهبری تئاتر را به مثابه منبری برای رشد و تعالی و هدایت مردم می دانند. اما واقعا برای تحقق این خواسته چه کرده ایم؟ مخصوصاً برای شناساندن انقلاب اسلامی به مردم چقدر هزینه کردیم و چقدر در این زمینه سرمایه گذاری کردیم؟

وی ادامه داد: تولید سوژه و مجموعه داستان های دراماتیک درباره تئاتر انقلاب اسلامی به شدت ضعیف است و همه ساله از رونق این تئاتر که قدمت دیرینه ای دارد و در جبهه های جنگ نیز برای روحیه دادن به رزمندگان اجرا می شد، کاسته می شود.

این هنرمند البرزی تأکید کرد: بعضا شاهد هستیم این تعداد تئاتر انقلابی محدودی هم که اجرا می شود بیشتر سفارشی و فقط مخصوص روزهای خاص مناسبتی است، در صورتی که بسیاری از آموزه ها را می توان با زبان تئاتر اجرا کرد و تأثیرگذاری آن از چندین منبر نیز بیشتر است.

فتحی گفت: در واقع بزرگ ترین مشکل در مورد تئاتر انقلاب اسلامی تولید سوژه و مجموعه داستان های دراماتیک درباره این نوع تئاتر است چون ضعف جدی در زمینه داستان‌پردازی داریم یعنی در واقع می توان گفت که هیچ فعالیت پژوهشی در این زمینه صورت نگرفته و یا اگر صورت گرفته باشه اجرایی نشده است.

وی با اشاره به اینکه ادبیات دفاع مقدس گنجینه با ارزشمندی برای نمایشنامه نویس هاست، گفت: ادبیات دفاع مقدس سوژه های بسیار نابی دارد که هنوز نمایش نامه نویسان از آن بهره نجسته اند لذا اگر این منبع را غنیمت شمارند شاهد رونق و شکوفایی این هنر در استان هستیم.

این هنرمند افزود:  با توجه به تأکید مقام معظم رهبری بر تأثیرگذاری تئاتر در حوزه مفاهیم انقلابی فکر می‌کنم که در این راستا کار خاصی انجام نشده است و می توان گفت وا پس ماندگی نمایشنامه نویسی در این نوع تئاتر واقعیتی است که مورد قبول همگان بوده است.

فتحی تصریح کرد: حالا چرا جشنواره ای به نام فجر که باید در راستای تحقق و شناسایی انقلاب به نسل جدید گام بردارد و تلاش کند، هیچ بخش اختصاصی از نمایش های دوران انقلاب ندارد جای بسی سوال دارد.

فتحی ادامه داد: جشنواره ای که با نام فجر و در ایام دهه فجر راه اندازی شده و هدف آنها باید در راستای تحقق اهداف و شناساندن این ایام  و انتقال موضوع و هدف یعنی انقلاب به همه است نباید یک بخش اختصاصی از نمایش های دوره انقلاب داشته باشد؟

وی در خاتمه خاطرنشان کرد: به فرموده مقام معظم رهبری چرا ما نباید بگوییم تئاتر اسلامی؛ تئاتر در جبهه های جنگ برای روحیه دادن به رزمنده ها اجرا می شد و پس از انقلاب تاکنون نیز رشدهای خوبی داشته است ولی هنوز تا ایده آل فاصله داریم.

 

انتهای پیام/

منبع: دانا

کلیدواژه: مقام معظم رهبری دهه فجر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۹۲۲۹۲۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

قصه شهرت و پایانش رنگ کهنه‌گی نمی‌گیرد/ ترس‌ و تردیدهای یک ستاره

به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «چه کسی جوجه تیغی را کشت» به نویسندگی و کارگردانی بهرام افشاری و بازی افشاری و تینو صالحی تا ۲۱ اردیبهشت ماه در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است. این اثر نمایشی که در دور جدید اجراهای خود با استقبال مخاطبان روبه‌رو شده قرار است به زودی در شهر اصفهان نیز اجرا داشته باشد. محدثه واعظی پور منتقد و فعال رسانه ای یادداشتی درباره این اثر نمایشی نوشته و به ویژگی‌های نمایش افشاری که این روزها تبدیل به ستاره پولساز سینما نیز شده، پرداخته است.

در این یادداشت آمده است:

«عشق به بازیگری و دنیای سینما، دستمایه ساخت فیلم‌های مختلف و طرح روایت‌های متنوع بوده است، این عشق سودایی که بسیاری را درگیر و مهمتر از آن سرخورده کرده، موضوع اصلی نمایش «جوجه تیغی» به کارگردانی بهرام افشاری بازیگر تئاتر و سینما بود، نمایشی که بر اساس مونولوگ پیش می‌رفت و افشاری، راوی آن، زندگی شخصی و تجربه‌های خود را با قصه و خیال در هم آمیخته و داستان جوانی شهرستانی را روایت می‌کرد که عشق به بازیگری او را به تهران و پشت صحنه سینما آورده است. اواخر دهه ۹۰، وقتی «جوجه تیغی» روی صحنه رفت، افشاری بازیگر شناخته شده تئاتر بود، اما مثل امروز در سینما محبوب، مشهور و پولساز نبود. آنهایی که نمایش‌های «دیابولیک: رومئو و ژولیت» (آتیلا پسیانی) یا «پاییز» (نادر برهانی مرند) و «دن کاملیو» (کوروش نریمانی) را دیده‌اند، او را به خاطر می‌آورند. بازیگر هم‌نسل نوید محمدزاده و هوتن شکیبا که حضورشان در تئاتر، مژده تولد نسلی تازه را می‌داد. بازیگرانی مستعد که تئاتر، خانه اصلی‌شان بود اما بالاخره کشف شدند و مقابل دوربین رفتند.

افشاری، به خاطر ویژگی‌های ظاهری‌اش اغلب در نقش‌های کمدی و فضاهای طنزآمیز روی صحنه می‌رفت، صدای خوب، قدرتش در بداهه‌گویی و انعطاف بدنی‌اش کمک می‌کرد تا برای خنداندن تماشاگر، دست به هر ترفندی بزند و بازیگر شیرینِ روی صحنه باشد. اگر چه نقش جدی‌اش در «دیابولیک: رومئو و ژولیت» نشان داد می‌تواند سیمای جوان بذله‌گو و طناز را تغییر دهد.

موفقیت «جوجه تیغی» بیش از قصه ساده‌اش، به روایت صمیمی و سرراست افشاری مربوط می‌شد. او که بر متن تسلط کامل داشت، با دستی باز، شوخی می‌کرد، از تماشاگر خنده می‌گرفت و در لحظاتی، احساسات او را درگیر می‌کرد. در فاصله اجرای «جوجه تیغی» تا «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» افشاری، در سینمای ایران چند فیلم کمدی پر سر و صدا و پرفروش بازی کرده است. او در «فسیل» (کریم امینی)، تنها یک کمدین پولساز نیست، بلکه سعی کرده به شخصیت اسی، جوان آس و پاس و ساده‌دل پایین شهری، شیرینی و ملاحت بدهد. از میان انبوه بازیگران کمدی چند سال اخیر، افشاری در «فسیل» طراوتی دارد که اگر خودش مدام آن را در سینمای تجاری خرج نکند، برای تماشاگر دوست داشتنی و تازه است.

طبیعی است که سینمای کمدی، انبوهی نقش مشابه اسی به او پیشنهاد کند، اما مقاومت در برابر دستمزدهای وسوسه‌کننده عمر بازیگری افشاری را تضمین می‌کند. نکته‌ای که به نظر می‌رسد، یکی از دغدغه‌های شکل‌گیری «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» است. در این نمایش، افشاری، مانند «جوجه تیغی» خودش را نقد کرده و در معرض داوری قرار می‌دهد. این رویکرد جسورانه، هوش بازیگری را نشان می‌دهد که فردای حرفه‌اش را در وضعیت سرخوشانه امروز، نمی‌بیند. او در این نمایش، نقش بازیگری را بازی می‌کند که دوره طلایی حرفه‌اش را پشت سرگذاشته و در مسیری که طی کرده، گرفتاری‌های فراوانی داشته است. برای آنکه روایت ملال‌آور نشود، افشاری، بخشی از بار قصه را روی دوش همبازی‌اش تینو صالحی قرار داده است.

تعامل و بده بستان‌های آنها خوب از کار درآمده و ایده ارجاع به گذشته و نمایش «جوجه تیغی» تمهید مناسبی برای رفت و برگشت‌های قصه و انرژی گرفتن از آن نمایش است. «چه کسی ...» متلک‌های سیاسی و تکه‌پراکنی‌های اجتماعی بیشتری نسبت به «جوجه تیغی» دارد، اما همه جذابیت نمایش به خاطر ترسیم این بازجویی و نقد بازی قدرت نیست. «چه کسی ...» باز هم درباره بازیگری است، درباره سودایی که بر خلاف تصویر پرزرق و برق و باشکوهش، می‌تواند ویران کننده باشد و برای بهرامِ نمایش «چه کسی ...» این گونه بوده است. افشاری با پیش کشیدن پای شبکه‌های اجتماعی، نقض حریم خصوصی و مسایلی از این دست، جامعه را نقد و با بازیگرانی که سرنوشتشان، از این طریق، تغییر کرده همدلی می‌کند.

برای افشاری به شهادتِ «چه کسی ...»، دنیای بازیگری هنوز فریبنده و جذاب است. رویاهای او همچنان روی صحنه جان می‌گیرند و مهرش به مردم (مخاطبانش) را آنجا حس می‌کند. او در این نمایش، بیش از آنکه بخواهد نماد هنرمند یا بازیگر ممنوع‌الکار باشد (که هست)، شبیه خودش است، خودش را در مواجهه با ماموران نظارت کننده قرار داده و به جلسه بازجویی خودخواسته‌ای تن داده تا به تماشاگر یادآوری کند، ترس‌ها و تردیدهای یک ستاره، غیرقابل باور نیست.

«چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» درباره زوال دوران ستاره‌هاست، درباره ترس از مواجه شدن با جهانی که بازیگر، دیگر در آن شناخته شده و محبوب نیست. تصویری از مواجهه عقل و عشق و جهان پر اضطراب هنرمند، پس از افول جایگاهش. همان طور که «جوجه تیغی» می‌تواند بارها دیده شود و روایتی درباره امروز باشد، «چه کسی ...» هم این ویژگی را دارد، چرا که قصه شهرت و پایان آن رنگ تکرار و کهنه‌گی نمی‌گیرد.

کد خبر 6097465 آروین موذن زاده